of 
Het ziet er naar uit dat de Amerikaanse autoconstructeurs zware overheidshulp zullen krijgen om overeind te blijven. Dat dit oneerlijke concurrentie is voor andere autoconstructeurs zoals Renault staat buiten kijf. Dit overheidsingrijpen speelt opnieuw in de kaart van de banken. Want als grootste geldschieters en als aandeelhouder (Morgan Stanley) hebben ze opnieuw veel te verliezen.
Vooraf een ander verhaal: Een bedrijf die mij nauw aan het hart ligt (verder zal ik voor het gemak dit ons bedrijf noemen) heeft vijf jaar geleden een bod uitgebracht op een te koop staande sectorgenoot. Dit bedrijf draaide al een tijdje vierkant, zodat een vlaamse overheidsinvesteringsmaatschappij het regelmatig moest bijspringen met kapitaal. Op het ogenblik van de verkoop, was de aandeelhouderstructuur dan ongeveer 50/50 voor de overheid en de oorspronkelijke privépartner.
Ondanks dat ons bod zeer interessant was, is de deal niet doorgegaan. Men had een "politieke" oplossing gevonden. Er was namelijk nog een ander, groter bedrijf in dezelfde sector, die al even slecht draaide en ook gedeeltelijk in handen was van dezelfde investeringsmaatschappij.
Mooi opgelost toch door de overheid, twee slecht draaiende, gesubsidieerde bedrijven samen voegen. Zeer zeker, want vijf jaar later ging dit groter bedrijf op de fles. Het eerste bedrijf, dat wij wilden overnemen, kon buiten het faillissement gehouden worden en werd alsnog aan ons te koop aangeboden. Deze keer lukte het wel, de speelkaarten van de overheid waren blijkbaar op. Wat is het resultaat hier nu van:
- Vijf jaar lang werden wij beconcurreerd door 2, door de overheid rechtgehouden, bedrijven. Hierdoor konden wij minder winst maken.
- Uiteindelijk krijgen we een bedrijf in handen, die er veel slechter aan toe was dan vijf jaar geleden.
- Gedurende die vijf jaar hadden wij rustig de tijd gekregen om, in hoogconjunctuur, het overgenomen bedrijf terug op de rails te krijgen door de nodige investeringen. Nu moet door de toestand van dit bedrijf, deze investeringen veel sneller gebeuren en dit in een laagconjunctuur.
Hetzelfde verhaal zie je bij Renault. Renault die zijn zaakjes tot hiertoe op orde had, dreigt de dupe te worden van de miljardensteun die de Amerikaanse auto industrie zal krijgen. Jarenlang werd Renault beconcurreerd door bedrijven die hun wagens te goedkoop verkochten (want ze maken verlies) en er teveel van op de markt gooiden. Hierdoor moest ook Renault zijn prijzen lager leggen en kan/kon het niet het gewenste volume halen. In een kapitalistisch systeem is hier niets mis mee. Maar dan moeten de Amerikaanse constructeurs ook failliet kunnen gaan, en niet kunstmatig in leven worden gehouden.
Dit overheidsingrijpen werkt concurrentievervalsend en uiteindelijk zal ook Renault niet meer de noodzakelijke investeringen kunnen doen, tenzij ze ook overheidssubsidies krijgt. Dit is onzin natuurlijk. Want misschien kan door dit overheidsingrijpen de consument wel zijn voordeel halen door lagere prijzen en meer keuze, maar dit betaalt hij wel dubbel en dik terug door hogere belastingen.
Veel beter zou zijn om de Amerikaanse kolossen failliet te laten gaan en een doorstart te maken van kleinere bedrijven. Zo zou Opel door Europese investeerders (lees Duitse) kunnen overgenomen worden, Amerikaanse activiteiten door andere partijen (o.a. Renault en Toyata waren geïnteresseerd) en sommige onderdelen kunnen misschien apart verder.
Het bloedbad onder de werknemers hoeft echt niet zo groot te zijn als nu wordt gesuggereerd. De enige rol van de overheid is dan sociale herstructurerings- en reconversieprogramma's op te zetten.
In mijn vorige berichten was al duidelijk dat GM een te missen aandeel is (de laatste dagen heeft het al een enorme jojo van meer dan 50% achter de rug), maar ook Renault is op dit moment nog niet koopwaardig wegens de steeds verslechterende omstandigheden in de autosector en de feiten hierboven aangegeven. Het aandeel blijft voorlopig achteruitboeren. Toch blijf ik beiden volgen, tot update 4.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten