Beursadvies nr.8 Leer van de Superbeleggers

Er zijn ontelbaar veel mensen die mooie fortuinen hebben verdiend met aandelen: superbeleggers. Zou het niet interessant zijn om te bekijken hoe ze dat gedaan hebben. Ze na-apen in hun beleggingen misschien? Neen, dat is onverstandig, want je kan nooit de deals doen in dezelfde omstandigheden als waarin zij ze gedaan hebben. Ofwel kom je te laat, ofwel is er een valutarisico, of er zijn speciale voorwaarden die een kleine belegger niet kan of je wordt zelfs misbruikt door hen, of …. Toch kunnen we veel leren door hun werkwijzen te bestuderen. 2 superbeleggers als voorbeeld: de rijkste belegger ter wereld en de rijkste Belgische belegger.

Ondanks dat Warren Buffett de rijkste belegger ter wereld is, blijft hij een gecontesteerd figuur. Tijdens de internethype bleef Buffett aan de zijkant staan. Overal in de media (!!! zie beursadvies 7) kon je lezen: “Buffett kan het niet meer. Buffett wordt te oud. Einde Buffett tijdperk.” Wie bleek achteraf de verstandigste belegger te zijn geweest? Eigenaardig genoeg hoor je nu opnieuw dezelfde opmerkingen. Hiermee is duidelijk gemaakt dat Buffett allesbehalve een korte termijn belegger is. Niet wat zijn aandelen morgen, maar wat ze over 10 jaar waard zijn, interesseert hem.

Door dezelfde aandelen als Buffett te kopen, zal je zijn succes niet kunnen evenaren. Op het moment dat je het weet, zijn ze meestal al flink gestegen. Tevens zal je nooit dezelfde voorwaarden krijgen als hij. Probeer maar eens obligaties van Swiss Re te kopen tegen 12% rente en, een voor hem gunstige regeling, om deze in aandelen om te zetten. Je kunt ook aandelen kopen van Berkshire Hathaway, zijn investeringsvehikel. Je loopt dan wel een valutarisico. Maar aandelen kopen van een vehikel, dat lijkt mij toch niet opportuun. Gaat u een wagen kopen die aangeprijsd wordt met ” prima vehikel”? Ik niet. Waarom dat verkeerd kan uitdraaien zal duidelijk worden bij de tweede superbelegger.

Leren van Buffett is vooral luisteren wat hij zegt en kijken wat hij doet. Hij heeft enorm veel wijze uitspraken gedaan maar 2 belangrijke zijn toch:

1. Koop wat je kent: Het heeft geen zin om te beleggen in iets wat je niet begrijpt. Risico’s neem je enkel als je niet weet wat je doet (zie ook beursadvies 1). Lees jaarverslagen (van de laatste vijf jaar), bestudeer de markt waarin het bedrijf opereert, ken zijn managers, heeft het unieke producten?, een merknaam?, is het een groeibedrijf?, zijn de inkomsten in geld stabiel en is er een lange termijn visie?, enz… .
2. Koop aandelen van 1 dollar aan de prijs van een halve dollar. Koop laag en verkoop hoog (of verkoop niet). Buffett heeft het vermogen om eindeloos te kunnen wachten om zijn slag te slaan. Hij koopt enkel aandelen tegen een goede prijs, de beurs zelf laat hem volledig koud.

De beste Belgische belegger is Albert Frère. Net zoals Buffett de hoogstgeplaatste belegger is op de Forbes lijst, is Frère de hoogstgeplaatste Belgische belegger op die lijst. Twee van zijn holdings, Groep Brussel Lambert (GBL) en Nationale Portefeuille Maatschappij (NPM) maken deel uit van de BEL20. GBL heeft belangrijke belangen in Total, GazdeFranceSuez, Lafarge, Pernod-Ricard en Imerys. Al bij al een beperkt aantal, maar vooral grote participaties in Franse bedrijven. NPM heeft een uitgebreidere portefeuille met zo’n 17 directe deelnemingen, waaronder, ook weer Total. Verder heeft NPM ook indirecte deelnemingen in GBL en de holding Pargesa (ook van Frère).

Gewoon meedoen met Frère, zoals diverse gerenommeerde beurssites aanprijzen, is oerdom. Deze man speelt het spel keihard en deinst er niet voor terug de onwetende belegger een loer te draaien. De successen van de man zijn ellenlang en zijn laatste slag heeft hij geslagen net voor de crisis. Hier volgt zijn tactiek:

Frère slaagt er keer op keer in een forse kapitaalsverhoging in zijn holdings door te voeren op het hoogtepunt van de beurs. In de lente van 2007 bood Frère nieuwe aandelen van GBL aan de massa’s kooplustige beleggers. GBL koerste toen aan recordniveau’s. In juni 2007 rondde hij de verkoop af, 1 maand voor … de beurzen aan hun daling begonnen. Hierdoor kon hij veel geld ophalen voor relatief weinig nieuwe aandelen. In 2008 kocht de holding GBL aan veel lagere koersen aandelen bij, kocht de holding Pargesa aandelen van GBL bij aan de helft van de prijs als bij de kapitaalverhoging en versterkte Frère zijn positie in… Pargesa.

Meedoen met Frère is dus helemaal niet meedoen met GBL bij een kapitaalsverhoging zoals vele beurssites promoten. Integendeel: Meedoen met Frère is uw aandelen GBL dan VERKOPEN (zoals hij ook doet) en Pargesa kopen op het moment dat hij het doet. Frère is altijd een goede raadgever geweest: Als hij kapitaalverhogingen doet, is het tijd zeer alert te zijn en tijdig uw aandelenportefeuille af te bouwen.

Volgens het Amerikaanse Forbes zag Albert Frère zijn persoonlijk vermogen met 800 miljoen dollar zakken tot 2,4 miljard dollar (1,9 miljard euro) in 2008. Die terugval met 25 procent was alvast minder erg dan de verliezen die collega’s-miljardairs moesten slikken. Daardoor kon de Waalse financier 64 plaatsen opschuiven in het jaarlijkse miljardairslijstje van Forbes.

Dit advies maakt deel uit van een reeks van 10. Elk afzonderlijk hebben ze niet de waarde die ze verdienen. Advies 1 waarschuwt om bewust te beleggen en zo verlies te vermijden, advies 2,3 en 4 bespreken het kopen, bijhouden en verkopen van aandelen, advies nr.5 toont aan dat opties u daarbij kunnen helpen. Advies 6 t.e.m. 10 zijn randadviezen, maar daarom niet minder belangrijk. Advies 6 handelt over kennis, orde en dicipline. Advies 7 bespreekt naar wie u niet moet luisteren en 8 naar wie wel. De tien adviezen samen zullen u helpen de verliezen te beperken en hopelijk u in staat te stellen om meer winst te maken.

Deze beursadviezen zijn persoonlijk. Reacties zijn dan ook welkom. Bent u het eens? Oneens? Of heeft u er een andere kijk op? Aarzel niet en reageer. Alleen zo worden we slimmer, zowel u als ik. Misschien is uw advies wel een beter advies!

Schrijnende verhalen...

In aanvulling op het vorig artikel over de verloning van bankdirecteurs vermeld ik hier enkele verhalen van Belgische gedupeerden van de crisis.

In het tijdschrift Humo doen enkele mensen hun relaas hoe de crisis hen in een wurggreep houdt. Ze hebben allemaal wellicht fouten gemaakt of de risico’s niet voldoende ingeschat, maar daarvoor betalen ze nu wel de rekening. Een rekening die veel te hoog is door de schuld van de bankiers.

Het criminele is dat deze laatsten hiervoor niet gestraft worden, maar integendeel nog extra vergoedingen hebben ontvangen in naar menselijke normen onaanvaardbare bedragen. Zo streek Fortis topman Votron 6,3 miljoen euro op, waarvan een groot gedeelte voor zijn aandeel in de “waardecreatie” voor Fortis. Ook zijn opvolger Verwilst mag mee aanschuiven om miljoenen in zijn handje te krijgen.

Hier volgen de verhalen over de gevolgen van hun daden:

1. De Fortisgedupeerde: Toen in augustus 2008 Fortis met de mededeling kwam dat er “geen vuiltje aan de lucht” was, had hij (52 jaar) de helft van zijn gespaard vermogen belegd in Fortis aandelen. Per slot van rekening was dit een “goede huisvader aandeel”. Een foutje natuurlijk om zoveel geld in 1 aandeel te steken. Na ook nog een debacle met Citigroup en Agfa aandelen, blijft nog 34 000€ over van zijn 100 000 € spaargeld. Hij was tv-reparateur waaraan hij een kapotte rug heeft aan overgehouden van het sleuren met de tv’s. Nu zit hij depressief en werkonbewaam thuis.
2. Het citibankslachtoffer: Dany ook 52, werkend vanaf zijn 14de en stilletjes uitkijkend naar zijn brugpensioen, had voor 50 000€ (ook de helft van zijn gespaard vermogen) ingetekend op Bundled Notes, een product verkocht door citibank met kapitaalsgarantie. Deze garantie werd echter gewaarborgd door… Lehman Brothers. Hiervan zijn er maar eventjes 6700 slachtoffers in België. Allemaal mensen die ervanuit gingen dat hun kapitaal 100% veilig zat. Niet dus. Lehman failliet, geld weg. In totaal zo’n 350 miljoen € in rook opgegaan in België alleen. Ook op zijn werk is het volop crisis (textielbedrijf), door de technische werkloosheid verdient hij nu ook nog minder dan anders.
3. Op staande voet ontslagen. Dit verhaal gaat over een alleenstaande moeder, die net een huis had gekocht en een lening heeft aangegaan om het huis te renoveren. Na haar ontslag zal ze terugvallen op 900€/maand. De kans dat de bank de lening terug zal intrekken na haar ontslag, is heel groot. Er vallen veel ontslagen in de job die ze deed (administratie bij een luchthaven transportbedrijf), dus snel ander werk vinden, zou wel eens heel lastig kunnen worden.
4. Over de kop gegaan. Het bedrijf van de vrouw in kwestie, was één van de 1007 bedrijven (metaalbewerking voor interieurdoeleinden) die in maart in België failliet is gegaan. Op het einde had ze zelfs het spaargeld van de kinderen in het bedrijf gestopt. Door dag en nacht te werken, had ze niet de tijd om de economische ontwikkelingen en de kredietproblemen van dichtbij te volgen. Het kwam als een donderslag bij heldere hemel toen het grootste gedeelte van de bestaande orders simpelweg geannuleerd werden. Daar zat ze dan met veel te dure stocks (gekocht in 2008) en een omzet die quasi gehalveerd werd. De banken draaiden de kredietlijnen dicht en alles was over en out.
5. De havenarbeider. Zijn verhaal kan kort gehouden worden. Door de steile achteruitgang van de havenactiviteiten, is er nu nog slechts met moeite werk voor 5 dagen per maand. De concurrentie tussen de havenarbeiders is moordend. Waar vroeger de werknemers alles bepaalden, zijn het nu terug de werkgevers die de touwtjes in handen hebben. Zijn inkomen is teruggevallen van boven de 3000€ naar iets meer dan 1500€. Hij heeft zes kinderen en een echtgenote ten laste. Zijn BMW5 heeft hij intussen al van de hand gedaan.

Deze verhalen tonen aan dat de verantwoordelijkheid van de banksector verpletterend is, maar ook dat deze crisis nog lang zal nazinderen. Je mag ervan uitgaan dat al deze mensen serieus de buikriem zullen aantrekken en 2 maal zullen nadenken alvorens te consumeren en geld uit te geven. Reken daarbij een overheid die quasi failliet is, dan denk ik niet dat de crisis vandaag over is, wat er ook op de beurs gebeurd.

Hoeveel verdienen Amerikaanse bankdirecteurs

Wie de mening is toegedaan dat iedereen nu wel zijn lesje geleerd heeft over de exurberante verloningen van bankiers: think again.

Obama heeft een wet ingevoerd dat het toploon van een bankier maximum 500 000 dollar mag zijn voor banken die staatssteun hebben gekregen. Tevens mag het belastingsgeld niet gebruikt worden om bonussen uit te betalen. Het vertrouwen in de banksector MOET hersteld worden, nog altijd volgens Obama. Alle goede bedoelingen ten spijt nemen de banken opnieuw de draad op van voor de kredietcrisis.

Goldman Sachs heeft al gereageerd: Wij betalen de overheidssteun asap terug en doen gewoon terug verder met ons bonussystemen zoals we bezig waren. Kwestie van vertrouwen…

Andere banken die niet in staat zijn om zonder overheidssteun te leven, doen het op een andere manier: de “normale” directeurslonen worden verhoogd van 180 000 naar 300 000$ en de onderdirecteurslonen van 150 000 naar 250 000$ (Bank of America). Slaap zacht, mijnheer de president: Vertrouwen in bankiers?

Als je weet dat het voltijds (40 uur werkweek, 50 werkweken) minimunloon in Amerika ongeveer 14 500$ is, dan verdienen die gasten nog altijd 20 keer meer. Sociaal niet echt aanvaardbaar na hetgene ze allemaal op hun geweten hebben. U moet ook weten dat de banken in leven werden gehouden door belastingsgeld mede te betalen door deze laagverdieners.

Een Amerikaans onderzoek heeft ooit eens aangetoond dat mensen altijd dezelfde fouten maken ondanks dat ze bewust zijn van deze fouten. Hier in dit geval heet dit recidivisme.

William Vandergucht: Meester oplichter

Net als bij George Parker kan men van Vandergucht zeggen: eens oplichter altijd oplichter. Vandergucht is op zijn eentje verantwoordelijk voor de strenge interne controles die alle banken in België hebben ingevoerd. Na zijn grote slag en vlucht in 1983 vond men hem pas in 1992 terug: Dood in zijn wagen in de Zuid-Franse badstad Nice. Officieel: hartstilstand. Nog voor zijn “grote slag” lichtte William Vandergucht tot 1977 al jaren zijn verzekeringsmaatschappij “De Vaderlandsche” op.

Zijn werkwijze:

1. Hij bedacht fictieve bedrijven waarmee hij contracten voor autoverzekeringen afsloot.

2. Hij stelde valse aangiften op van auto-ongelukken door deze onbestaande firma’s.

3. Maandelijks liet hij zich 3 à 4 miljoen frank uitbetalen. (100 000€)

4. Zo had hij tegen 1977 al 107 miljoen Belgische frank (2,6 miljoen euro) weten te incasseren.

Vandergucht werd in 1978 door de correctionele rechtbank tot vijf jaar celstraf veroordeeld wegens oplichting. Deze oplichtingszaak was een uitloper van een moordzaak, waarin hij hoofdverdachte was. Voor deze moord waren echter niet voldoende bewijzen en kon hij op miraculeuze wijze het hof van assisen ontlopen.

Vandergucht leed erg onder zijn celstraf en hij zon op wraak van zo gauw hij weer op vrije voeten was. Tijdens zijn gevangenschap leerde hij Guy Jespers kennen. Jespers was een onderzoeksrechter die in 1977 veroordeeld was wegens miljoenenfraude en een moordpoging op zijn vrouw (echte spitsbroeders dus). Jespers hertrouwde in de gevangenis met zijn maîtresse Ghislaine Clyncke, waar ook Vandergucht kennis mee maakte. Zij zou onderdeel worden van de grote slag die hij zou slaan.

Vandergucht wist in zijn cel, ongelooflijk maar waar, ook enkele blanco exemplaren van diplomatieke identiteitskaarten te bemachtigen. Zo kon hij zich later een andere identiteit aanmeten.

Toen hij weer vrijkwam, besloot hij een sluw plan ten uitvoer te brengen. Hij begon vriendschap op te bouwen met een bankdirecteur die al jarenlang voor de ASLK (Nu Fortis!) werkte. Vandergucht had de bankdirecteur uitgevraagd over de interne bankzaken en wijsgemaakt dat er een zeer groot bedrag op zijn rekening zou worden gestort. Hij eiste dat er voldoende cash geld in het kantoor aanwezig zou zijn. De bankdirecteur, onder de indruk van de persoon Vandergucht, ging akkoord.

Inmiddels schreef Jespers’ echtgenote, Ghislaine Clyncke, aan Vandergucht een cheque van 10.000 frank uit. Hij schreef respectievelijk een 9, een 6 en tenslotte een 7 ervoor en veranderde daardoor het bedrag in 76.910.000 Belgische frank (2 miljoen euro). Dit bedrag ging hij op 1 april! 1983 bij het ASLK filiaal te Gent innen. Deze bank was toen nog een staatsinstelling en Vandergucht koos deze omdat hij zich op de Belgische staat wou wreken. Vandergucht had het slim gespeeld. Doordat hij alle interne procédures kende, wist hij dat de cheque, die hij in een ander filiaal van de ASLK op zijn rekening liet zetten, niet meer die dag (Goede Vrijdag) zou “gecheckt” worden. In het ASLK filiaal nam hij doodleuk en met de grote trom (zijn vriend bankier had zelfs voor extra bewaking gezorgd!) het cash geld in ontvangst die op zijn rekening stond.

Diezelfde vrijdag nog verdween Vandergucht spoorloos met een vals paspoort en 76 miljoen Belgische frank. Vanwege het lange paasweekend duurde het tot dinsdag voor de bank ontdekte dat de cheque ongedekt was. De zaak werd pas afgesloten in 1992 toen men hem dood in Nice terugvond.

Kent er iemand de ludiekste Nederlandse oplichter? Ik hoor het graag van de Nederlandse lezers.

Amerikanen verlaten het schip

In de New York Times stond laatstleden een interessant artikel. Amerikanen laten massaal hun boten en jachten achter om er niet meer naar om te kijken. Net zoals in de huizensector zijn de prijzen van jachten enorm gedaald.

Enerzijds worden, net als met de huizen, op nog niet afbetaalde boten massaal beslag gelegd. De markt voor tweedehandse jachten is daardoor overspoeld en zijn de prijzen en de vraag gekelderd. Dit heeft 2 gevolgen:

De fraude om de verzekering op te lichten, is enorm. Nog nooit zijn zoveel jachten gezonken en vergaan bij … kalme zee. Menige gezonken boten zijn al teruggevonden met doorboorde gaten. Tevens kosten sommige van deze jachten een vermogen om ze te onderhouden en om de ligplaatsen te betalen. Dit geeft als absurditeit dat men de jachten gewoon dumpt op zandbanken of vergeten plaatsen, nadat men ze van alle kentekens heeft ontdaan (afgeschuurd).

Deze boten zorgen voor overlast: ze hinderen de scheepvaart, ze lekken toxische stoffen en dieven halen er stukken vanaf, waarbij andere afgebroken delen ronddobberen op het water.

In de meeste staten worden de controles opgevoerd om de fraude en het “sluikstorten” tegen te gaan. In Californie echter heeft men andere plannen. Daar is men aan het werken aan een … bailout voor jachtbezitters.

Wie een mooi spaarcentje heeft, krijgt nu de kans om met zijn hebben en houden te verhuizen naar Amerika. Huisje, auto en bootje: ze smijten ermee. Werk vinden zal een pak moeilijker worden. De echte werkloosheidcijfers zijn immers opgelopen tot 15,7%. (Officieel gemanipuleerd tot 8,5%).

Opel of Renault (7): het wordt gemakkelijker

De laatste dagen is er meer duidelijkheid gekomen op mijn vraag die ik vanaf het eerste artikel in oktober gesteld heb: Opel of Renault? Blijkbaar komt iedereen eindelijk tot het besef dat GM al 2 jaar virtueel failliet is. Chapter Eleven zou de beste oplossing moeten zijn.

In mijn vorig artikel had ik reeds gemeld dat Bush niets anders heeft gedaan dan de hete aardappel doorgeschoven naar Obama. Deze laatste heeft in de 2 maanden dat hij bezig is al meer verstandige praat verkocht dan Bush in zijn ganse leven. Obama had bij zijn aantreden beloofd dat hij de autoconstructeurs zou helpen en daar staat hij nog steeds achter, maar niet meer tegen elke prijs.

De oude CEO Rick Wagoner heeft met zijn valiesje van 15 miljoen dollar zijn biezen moeten pakken onder druk van Obama. Een eerste verstandige beslissing. Uiteindelijk is Wagoner 8 jaar lang de hoofdverantwoordelijke van GM geweest en heeft hij ze naar deze uitzichtloze situatie geleid. Obama geeft de nieuwe CEO Frederick Henderson nog 60 dagen de tijd om een aanvaardbare oplossing uit te werken anders volgt het faillisement. Een tweede verstandige beslissing. Had Bush dit vorig jaar gedaan, waren wellicht geen tientallen miljarden dollar, waaronder een groot stuk belastingsgeld, in rook opgegaan.

Tegenstanders van een faling (vakbonden, aandeel- en obligatiehouders) vrezen voor een bloedbad onder de werknemers, een groot verlies van kapitaal en de totale teloorgang van GM. Niets is minder waar.

1. Met of zonder faling: er gaan vele jobs verloren gaan. GM maakt nu éénmaal auto’s die niet meer gewenst zijn. In de autobranche moet er een enorme sanering komen want er worden gewoonweg veel te veel auto’s geproduceerd. De economische crisis heeft daar weinig mee te maken. Ook zonder de crisis is de sanering noodzakelijk. De problemen bij GM dateren al van ver voor de crisis. Vandaag zijn er in Amerika in de autobranche reeds een paar honderdduizend jobs verdwenen. Er staan wereldwijd miljoenen auto’s te wachten op een koper, alleen al in Zeebrugge staan er 175 000 nieuwe auto’s. In de UK worden doeken gespannen over de parkings zodat het niet meer zichtbaar is welke massa auto’s er te koop staan.
2. Nergens ter wereld is een faling of chapter eleven beter te verantwoorden dan in Amerika. De voordelen zijn enorm. De sanering kan er veel vlugger door gebeuren en een doorstart is zeer realistisch. Menig bedrijf in Amerika komt een chapter eleven weer te boven. Tevens zouden er uitzonderlijk staatsgaranties worden gegeven om de continuïteit te verzekeren.
3. Is het normaal dat GM met belastingsgeld wordt overeind gehouden? Ik dacht het niet. Waar gaat dat geld naartoe: naar overbetaalde managers die naam onwaardig en naar werknemers die tot de bestbetaalde van de wereld behoren en die de beste ziekte- en pensioenregeling van Amerika hebben. Vindt u het dan logisch dat minder betaalde en slechter verzekerde belastingsbetalers hier moeten voor opdraaien?
4. Wat voor zin heeft het om producten te subsidiëren die niemand wil? Alleen door GM voor voldongen feiten te stellen, is er kans dat ze wel verkoopbare producten maken.

Ondanks het feit dan GM al 2 jaar virtueel failliet is, zijn er sindsdien nog miljarden aandelen gekocht. Dit zijn in mijn ogen geen beleggers maar speculanten, indien GM alsnog in faling gaat, kunnen de huidige aandeelhouders moeilijk beweren dat ze het niet wisten. Voor de obligatiehouders heb ik meer begrip, alhoewel ook deze zich al lang konden ontdaan hebben van hun obligaties (deze hebben al jaren de junkstatus) en zoals ik ook al eerder in een artikel schreef: ook obligaties zijn risicovol.

Wie aandelen Renault heeft, profiteert tenvolle van het feit dat dit kwaliteitsaandelen zijn van een bedrijf die mee met zijn tijd is, het merk Dacia is daar het grote bewijs van. Renault heeft de laatste dagen een enorme remonte gedaan. (Is zelfs verdubbeld vanop zijn dieptepunt).

Evolutie van de aandelen sedert mijn eerste artikel (28/10/08 - 7/04/2009)

Renault was 20,05 nu: 20,70 +3,2%

GM was 6,oo nu 2,00 -300% (stijging die nodig is om de eerste waarde terug te bereiken)

opm. Beide aandelen waren op 28/10/08 al 80% gedaald van hun hoogtepunt van 2008. De vraag toen was of dit terecht was of niet. Bij GM was dit terecht, terwijl Renault duidelijk meegesleurd is door het slechte sentiment in de autosector.

George Parker: meester oplichter (1)

Nu oplichting weer een zeer lucratieve, winstgevende bezigheid blijkt te zijn, is het interessant om in het verleden te graven. Madoff zal tot hiertoe qua bedrag de grootste oplichter zijn, maar hij heeft zeer ludieke voorgangers gehad. George Parker (1870 - 1936) was één van de meest gedurfde en grootste oplichters ooit in de Amerikaanse geschiedenis.

Zijn "levenswerk" bestond erin openbare New Yorkse monumenten te verpatsen aan naïeve toeristen. Zijn favoriet object voor verkoop was de Brooklyn Bridge(125 jaar oud!), die hij gemiddeld tweemaal per week verkocht gedurende vele jaren. Hij overtuigde zijn slachtoffers dat ze een fortuin zouden verdienen door tol te heffen voor de toegang. Meer dan eens moest de politie ingrijpen om de werken voor de bouw van tolhuisjes door Parkers slachtoffers stil te leggen.

Andere openbare monumenten die hij verkocht waren de oorspronkelijke Madison Square Garden, het Metropolitan Museum of Art, Grant's Tomb en de Statue of Liberty. George had veel verschillende verkoopsmethoden . Toen hij Grant's Tomb verkochte, zou hij zich vaak voorgesteld hebben als de kleinzoon. Hij maakte indrukwekkend goed vervalste documenten om te bewijzen dat hij de juridische eigenaar was van de "goederen" die hij verkocht.

Parker werd drie keer veroordeeld voor fraude. Na zijn derde veroordeling op 17 december 1928 werd hij gestraft tot levenslang in de Sing Sing Gevangenis door rechter McLaughlin in het Kings County Court. Zodoende bracht hij de laatste acht jaar van zijn leven door achter de tralies. Hij was zeer populair onder de bewakers en collega-gedetineerden die geweldig genoten van zijn vertellingen over zijn exploten.

George is gekend als één van de succesvolste oplichters in de geschiedenis van de Verenigde Staten, en vooral als de meest getalenteerde "fopper". Zijn fratsen zijn nog altijd voer voor menig theaterstukken. Een populair zinnetje in de Amerikaanse cultuur is "iemand een brug verkopen", waarmee de naïeviteit van de bedoelde koper wordt aangekaart.

In een volgend deel: de meest ludieke, Belgische oplichter: William Vandergucht.