ANTWOORD: RENAULT
Wie de reeks een beetje gevolgd heeft, weet dat de keuze niet was met welke auto te rijden, maar voor welk aandeel te kiezen, nl. Renault of GM. Ik wilde per se een vergelijking maken tussen 2 bedrijven uit éénzelfde sector. Het was in feite één lange aanklacht tegen alle (bank) beleggingen die sectorfondsen promoten. Stockpicking in de juiste kwaliteitsbedrijven, is een veel beter idee dan “tout court” te beleggen in één welbepaalde sector. Het verhaal van Renault en GM was hier perfect voor.
In oktober 2008 stelde ik aan de kaak dat het onterecht was dat beide aandelen 80% van hun waarde verloren hadden sinds 1 januari. Volgens mijn mening moest GM toen al failliet verklaard worden en was Renault veel te zwaar afgestraft. Eigenlijk was die vaststelling heel eenvoudig: GM had al geruime tijd een negatieve boekwaarde en kon enkel door immense leningen en uiteindelijk door de overheid recht worden gehouden. Ondanks dat de obligaties al jaren tot de junkstatus waren verheven, ondanks dat GM massaal verlies maakte en niet concurrentieel meer was, maar dankzij een schurkenstreek van Bush, heeft GM het nog zolang uitgezongen. Jammer genoeg zal dit grapje de belastingbetaler zo’n 60 à 100 miljard dollar kosten, tientallen miljarden meer dan als men een jaar eerder met de sanering begonnen zou zijn.
Wat in oktober reeds zo helder was, bleek menig belegger nog niet van overtuigd. De waarde van het aandeel ging nog op en neer en het dagelijks volume had een gemiddelde van 50 miljoen aandelen. Als we alle aankopen rekenen tussen oktober en nu, dan werd er voor (ruw gerekend) 25 miljard dollar aandelen GM gekocht. Een gigantisch bedrag voor een bedrijf dat regelrecht op het faillissement afstevende. Het kan echter nog straffer: de laatste 2 dagen (29 mei en 1 juni) toen het al officieel was aangekondigd dat GM chapter eleven zou aanvragen. Op beide dagen werd zowat de helft van de openstaande aandelen verhandeld (660 miljoen) en dus ook GEKOCHT aan een koers tussen 0,75 en 1,10 $. Dit betekent dat beleggers bereid waren om ongeveer 600 miljoen dollar op tafel te leggen voor waardeloze aandelen. Ofwel hebben deze mensen geld teveel, ofwel hopen ze op een deal zodat de oude aandelen nog worden meegenomen in het nieuwe GM. Als je weet dat de schulden 2x hoger zijn dan de activa, dan vrees ik toch voor dit laatste.
Het valt natuurlijk te betreuren dat Amerika’s glorie verworden is tot een pennystock op de pinksheets. Ondanks de nationalisering van GM zullen er minstens 11 fabrieken gesloten worden en diverse merken verkocht. Een drama voor veel mensen en gemeenschappen. Toch hebben vakbonden en directie debet aan deze situatie. De wereldvreemdheid kende soms geen grenzen (zie ook andere artikels). Het nieuwe GM kan rekenen op ongelofelijke staatssubsidies, maar het is nu al voorspelbaar: indien er geen mentaliteitswijziging komt, staan we over 5 jaar weer even ver. De concurrentie staat te springen om de markt in te palmen.
Wie in oktober geïnvesteerd had in Renault, zal daar vandaag geen spijt van hebben. Ook voor Renault waren de marktomstandigheden desastreus. Dit bedrijf staat echter al een stuk verder wat kostenbeheersing en innovatie betreft. In oktober stond het aandeel genoteerd aan 20€. Op het moment van het GM faillissement op 30€. Een winst van 50%. Dit is nu typisch voor een kwaliteitsaandeel in moeilijke omstandigheden. Het wordt samen met al de rest buitengekieperd, maar herstelt veel rapper. Toch zal de autosector nog een tijdlang in zwaar onweer vertoeven. Een auto blijft een grote aankoop in crisistijd en de concurrentie blijft kunstmatig hoog door alle reddingsplannen en staatsinterventies voor de autoconstructeurs.
Investeren in een sector? Niet voor mij. De kans is te groot dat enkele mindere bedrijven het volledige rendement onderuit halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten